SOĞUKTAN DONMAK MI? , CEHENNEMDE YANMAK MI?
İşçilerle tanışıp fotoğraflamaya başladığımdan beri , olayların akışı farklı bir gidişat almaya başladı. Fırsat bulduğum zamanları onlarla beraber geçiriyorum. Trenle gidiyorum onlarla yaşıyorum sonrasında dönüyorum.
Ama ne kadar onlar gibi olabilirim? Evet onlar gibi olamam onların uğurlarında savaştıkları bir davaları var , sonuna kadar bu uğurda ilerleyecekler. Artık yaptıkları eylem ; bu baş kaldırış onları diğer insanlardan farklı bir noktaya koydu. Bu uğurda canlarını verseler dahi arkalarında gururla yaptıkları bir değer bırakacaklar. tekel işçileri diğer insanlar gibi çok şey yaptığını zannedip de hiç bir şey olamadan kaybolup gitmeyecek.
Walter Benjamin'in dediği gibi " Evsizler gibi yaşamak için evimizi terk edip soğukta bir bankın üzerinde yatabiliriz ama asla onlar gibi olamayız. Biliriz ki sıkıştığımız zaman döneceğimiz sıcak bir ev bizi beklemektedir." işte buda böyle bir durum onlar gibi olamayız.
Ben onlar ile sokakta muhabbet edip soğuktan titrerken birkaç saat sonra oradan ayrılıp sıcak trene ulaşacağımı biliyordum. Kendi özgürleşme mi engelliyordum aslında. Ben gittikten sonra da o soğuk havada orada ne zaman biteceğini bilmedikleri bir belirsizlikte yaşayan ben değildim.
Tekel işçileri çocuklarına bırakacakları kötü gelecek için öldükten sonra cehennemde yanmaktansa , uğruna savaştıkları hakları için soğuktan ve açlıktan donmayı göze alıp özgürleşmişler dir. Benim gibi fani bir insana düşen görevde baş koydukları bu soğuk ve buzlu ölüm yolunu fotoğraflarımla belgelemekten öteye geçemiyecek. Bunun için üzülüyorum. Ama onlara bu şekilde bir katkım olursa ne mutlu bana.
Burada yapmak istediğim kendi vicdanımı rahatlatmak değil , onları yaşatarak gelecek kuşaklara örnek teşkil etmelerini sağlamak. Bu onların savaşı değil sadece; sizin karanlık geleceğinizi de aydınlatma savaşı. Ben bu yolda gücüm el verdiği sürece geleceğimiz için onların yanındayım...
